Santiago de Compostela (2)

Vanaf hier zal ik terugkeren naar het gewone leven van alle dag, niet gewoon meer na al wat ik ervaren heb en als rijkdom opgeslagen in de weg die ik zelf ben. (Ricky Rieter)

Deze middag was het tijd voor de pelgrimsmis in de kathedraal. Deze begint om 12 u maar het is best om vroeg aanwezig te zijn. Voor ons was dat 10.45 u en zelfs toen zaten we halverwege de middenbeuk. Er waren echter heel wat plaatsen gereserveerd (zondag) dus de kans dat de botafumeiro (wierookvat) zou gezwaaid worden was groot. De mis, in het Spaans, werd opgeluisterd door een gemengd koor. Een speciaal gebed werd opgedragen voor de pelgrims. Telkens werd de vertrekplaats aangegeven en de nationaliteit. Op het einde werd ten slotte de botafumeiro rondgezwaaid ter ere van de heilige Jacobus.

Hier stopt onze blog over onze pelgrimstocht naar Compostela. We hebben heel wat mee gemaakt, veel mogen ervaren maar vooral veel vrienden gemaakt. Misschien zullen we ze ooit nog eens ontmoeten maar hun beeld en herinnering zal ons voor altijd bijblijven.

Onze lange tocht komt nu fysiek ten einde maar onze herinneringen zullen eeuwig blijven stappen (Sven)

Iedereen bedankt om aan ons te denken, met ons mee te leven en te steunen. Maar vooral bedankt aan onze familie die ons al die tijd heeft moeten missen en die dit alles toch mee heeft gesteund en mogelijk gemaakt! 

Santiago de Compostela

Aankomen in Santiago de Compostela na 45 dagen stappen. Wat een moment, gevoel en emotie. On-be-schrijf-lijk !  Halverwege deze laatste etappe was er afwisselend gemiezer en wat opklaringen maar bij het binnenkomen van de stad, juist voorbij de buiten ring, braken de hemelsluizen helemaal open. Daar konden we niet tegen op. Wij (en wij niet alleen) moesten gaan schuilen en wachten tot deze stortbui voorbij was. Daarna terug op weg in de richting van het centrum naar de kathedraal. We moesten niet zoeken want de gele pijlen wijzen de weg. Lokale muzikanten stappen al spelend in stoet rond. En dan kwamen we nog Selma tegen, een Zwitserse die we sinds Léon niet meer hadden gezien.  Het eerste ontroerend moment. We gingen verder door de binnenstad en plotseling kwam Demetrio op ons afgelopen, de Spanjaard die in Rome was vertrokken. Hij was sinds gisteren in SdC.  Tweede ontroerend ogenblik. Kom, zei hij, ik ga met jullie mee. Samen kwamen we op het plein, tranen in de ogen en dan komt de volle ontlading van emoties als we daar staan op dat grote plein voor die immense kathedraal. Ge kunt dat niet tegenhouden. Daarna moet alles een beetje bezinken. We nemen foto's, babbelen nog wat links en rechts, zien andere pelgrims aankomen en dan wordt het tijd om onze Compostela op te halen. We hadden ons al vooraf geregistreerd. Op deze dag zijn we met 1985 pelgrims aangekomen. Ondanks dit aantal verliep de uitreiking van het certificaat heel vlot.  Daarna zijn we naar de Kamer van de Lage Landen gegaan. Dit is de samenwerking van de 2 Jacobsgenootschappen uit Nederland en België in Compostela. We zijn daar geweldig goed ontvangen door Liena en Jan, vrijwilligers uit Nederland. Na het inchecken in ons verblijf zodat we niet met de rugzak moesten sleuren gingen we verder op verkenning in de oude binnenstad. En dan lopen we natuurlijk weer bekenden tegen het lijf. We gaan samen eten als afscheid want we kunnen niet eeuwig in Compostela blijven. (terugreizen zijn gepland enz). Wij hebben nog 2 dagen en beginnen alvast met eens wat langer slapen.... en deze keer niet in een bunkbed. 

O Pedrouzo

Onze voorlaatste dag op de Camino. Vandaag stappen we tot O Pedrouzo, onze laatste stopplaats naar Compostela. Het 'weten' dat we aan het einde komen geeft een speciaal gevoel. Ons pelgrimsbestaan is bijna voorbij en de weemoed komt er aan. We hebben terug gekeken naar de foto's van het begin en alles leek zo lang geleden en toch is het precies maar gisteren geweest. We hebben veel toffe mensen mogen ontmoeten, heel mooie dingen gezien en ongelooflijk ontroerende en emotionele momenten meegemaakt. We wisten dat de Camino naar Compostela een ongelooflijke ervaring zou zijn maar dat het ons zo zou raken hadden we niet verwacht. Maar niet enkel wij maken dit mee, het komt naar boven in elk gesprek met medepelgrims van waar ze ook komen. Vandaag hebben we een heel eind gestapt met drie Amerikanen. Een vader van 81 met 2 zonen. Ze dachten eerst dat wij ook Amerikanen waren want ons Els sprak met een Mid-West accent. Het natte en koude weer is nu spijtig genoeg de spelbreker.  Van een wasje te doen is geen sprake. Je krijgt het gewoon niet droog. We wachten tot we in SdC zijn en dan gaan we wel naar de lavanderia (wasserij). De schoenen moeten ook maar wachten tot we aankomen want nu zijn de paden slijkerig. In onze albergue La Porta de Santiago zijn er nog twee Nederlanders en warempel nog een Belg; Tijl uit Gent maar afkomstig van Westerlo. Die jongen was zo blij om Nederlands te kunnen spreken.... correctie : plat Vloms van bij ons te kunnen spreken. Nu nog één keer slapen en dan morgen vroeg op weg naar Santiago de Compostela. Het bedevaartsoord waar zo velen ons zijn voor gegaan. 

As Quintas (Burres)

Kort samengevat in 2 woorden: regen en nat.  We waren misschien een kwartier vertrokken en een paar druppels kwamen ons vriendelijk begroeten. Daarna begon het licht te miezeren. Er was daar echter een bushokje en konden we onze regenjas en poncho aan trekken. We hebben er de ganse dag mee rondgelopen. Al geluk dat er geen wind was. Door de regen van de afgelopen dagen is het overal slijk en moeten we goed uitkijken waar we onze voeten neer zetten. Hier uitschuiven en vallen met eventueel erge gevolgen zou nu heel vervelend zijn. Het leek minder druk op de weg. Is het omdat de pelgrims nu sneller ergens binnengaan om iets warms te gaan drinken? In Arzua gingen we even de kerk binnen voor onze stempel. Daar wilde iemand zijn wandelstok ruilen voor Els haar ergens opgeraapte tak.  Zij loopt daar al 3 weken mee rond. Het was Demetrio, een Spanjaard die van Rome naar Santiago stapte. Een fantastische man, gekend als de Master van de Camino.  We waren te vroeg aan onze albuerge. Daarom gingen we in het café aan de overkant alvast iets eten.  Een ander (Spaans) koppel sprak ons aan en we waren even in gesprek.  Wie kwam daar aan gestapt? Demetrio. Natuurlijk kende hij deze mensen en zij hem. Toen kwam er een andere Spanjaard Demetrio begroeten. Wij herkenden deze laatste dan weer als de reisbegeleider die van ons een foto nam op de Alto del Perdon. Hij was toen onderweg met een bus Engelse toeristen. Toen moesten er natuurlijk foto's genomen worden en uitgewisseld. Op zulke momenten ondervind je dat de Camino één grote familie is. Vandaag logeren we met 6 pelgrims in Heidi's Place, een klein pension. Zij is Italiaanse en samen met haar man heeft ze hier 10 jaar geleden een ruine gekocht en die verbouwd tot het huidige verblijf voor pelgrims. Holala.... we worden aan tafel geroepen. Tijd voor het community dinner! Soep en daarna iets met kalkoen. Het nagerecht wordt een verrassing. Wij laten het ons alvast smaken!