Murias de Rechivaldo

Deze morgen voelden we al direct dat het ondanks het vroege uur heel zwoel was. Bij ons vertrek zagen we in de verte boven de bergen een donkere lucht die weinig verbeelding nodig had. Wolken met slierten naar beneden, dof gerommel en bliksemschichten. We wisten wat ons te wachten stond. De vraag was wanneer krijgen we het op onze kop? De enige optie was doorgaan want we hadden een traject van 29 km voor de boeg en konden dus ons vertrek niet langer uitstellen. Gelukkig bleef al dat lelijk gedoe op veilige afstand.... voorlopig alleszins.  We passeerden door enkele kleine, rustige dorpjes en kwamen in Hôpital de Obrigo. Hier waren vorig weekend middeleeuwse ridderspelen geweest. Deze verwijzen naar een vroegere legende van een ridder die de beste wilde zijn in het steekspel. Daarom daagde hij iedere ridder die in het dorpje over de brug wilde uit voor het steek spel. Pas na 166 keren werd hij door een andere ridder verslagen. In het volgende dorp moesten we goed uitkijken : voorbij het stenen kruis aan de rechterkant een huis aan de linkerkant. Zo had ik het mooi genoteerd om het zeker niet te vergeten. Rita en Fons, jullie weten het al. De poort was open en daar stond de man achter zijn tafeltje. De man van de foto met Rita en Fons op hun Camino vorig jaar.  El Senor del Camino. Een heel vriendelijke kerel. Als we zeiden dat we uit België kwamen toonde hij al de foto's en kaartjes van pelgrims uit de hele wereld die bij hem waren gepasseerd. Hij kon onmiddellijk alle kaartjes vanuit België aanduiden. Hij deed een koffer open, alle omslagen hield hij bij; Bonheiden, Lier, Heist-op-den-Berg, Antwerpen... ongelooflijk! En daar was ook de foto en het kaartje van Rita en Fons. Wij sturen er natuurlijk ook eentje. We moesten mee gaan kijken naar zijn kersenboom, naar zijn tomaten, de pimientos (pepers) en de ajuinen. Spijtig dat we moesten doorgaan..... want de lucht werd als maar dreigender.  Halverwege de heuvels zijn we maar gestopt om onze regenhoezen al boven te halen zodat we niet te lang zouden moeten zoeken als de regen kwam. En die regen kwam. Het bleef gelukkig bij lichte neerslag. Onderweg even gaan schuilen bij een geimproviseerde slaapplaats met tenten waar ook wat fruit, koffie, versnaperingen enz. kon genomen worden. Als we in San Justo de la Vega kwamen hadden we geluk. Het begon te gieten, maar wij schoten de eerste bar binnen zodat we veilig voor de regen zaten. En het heeft geregend : pijpenstelen, ballonekes, klein geiten, alle soorten werden rijkelijk geserveerd. Een vol uur aan een stuk. Het moest er natuurlijk eens van komen. Er waren pelgrims die volharden en er toch door gingen. Eigenlijk onverantwoord want als de schoenen helemaal nat worden.... een natte t-shirt of broek is niet zo erg, maar natte schoenen garanderen een fantastisch succes voor blaren. Wij konden droog verderstappen want Astorga kwam er aan.  Door ons oponthoud zijn we nogal snel door Astorga gestapt maar het (oude) centrum is heel mooi. De kathedraal is prachtig en bij mij zelfs mooier dan die van Léon of Burgos.  We moesten nog een kilometer of zes voorbij Astorga stappen tot aan onze albergue. Jaren geleden begonnen door iemand die zijn hart aan de Camino had verloren en even zo aan een Spaanse senora. Beide zijn al overleden maar hun foto hangt respectvol bij het binnenkomen van de albergue. We konden al direct een Fransman helpen bij zijn inchecken, hij kon alleen maar Frans. Deze avond bij het eten kwamen dan ook alle talen aan bod.  Buiten eten op de binnenplaats van een Spaanse hacienda is wel speciaal. Bijna hadden we Zorro of sergeant Garcia verwacht. Morgen gaan we op weg naar Rabanal del Camino op een afstand van 16 km. Het is per slot van rekening zondag.