Triacastela

Nog even een eindje stijgen maar daarna gaat het - weliswaar met nog wat op en af- stilaan steeds meer naar beneden. Eerst was het de Alto de San Roque en nog wat verder omhoog naar de Alto de Poio. De laatste "hindernissen" die ze vormen op de weg naar Compostela zijn nu grotendeels voorbij. We zijn nu in Galicia wat weer een totaal andere omgeving is. Op de een of andere manier hangt er hier een mystieke sfeer. Is het omdat het een vroeger Keltisch gebied was?  We zien water uit de rotsen sijpelen. We stappen door loofbossen en holle wegen waar bomen staan met grillig gevormde takken en waar de wortels hun weg zoeken en aan de oppervlakte komen. We begrijpen nu waarom Galiciers zeggen :"we geloven niet in heksen, maar ze bestaan wel". Overal, in elk piepklein dorpje, vind je kleine kerkjes waar je je bijna moet bukken om binnen te gaan.  Oud, met verweerde en mos begroeide muren gaan ze onmerkbaar op in het landschap. De kilometerpalen duiden nu niet alleen de weg aan maar vermelden nauwkeurig de afstand tot SdC. Zelfs tot na de komma. De koeien moeten we steeds 

voorrang geven als ze op weg zijn naar de weide. Het is wel opletten waar je stapt. Je vindt de vlaaikes (geen Lierse) overal, zelfs in de dorpjes. Alle soorten en vormen zien we. Het ene vlaaike al kunstzinniger dan het andere maar tot nu toe hebben nog geen "farce" voor gehad.